قاصدک

31 خرداد شهادت و عروج عارفانه شهید دکتر مصطفی چمران

خداوند شب را آفرید تا بخشی از این شب خلوت‌گاه دل باشد، پرده‌ای بر اشیاء عالم کشید که در این شب و تاریکی به فکر فرو برویم. بنابراین خداوند محیط شب را نه برای خواب بلکه برای بیداری آفرید تا در این تاریکی و پرده شب حواسمان را چیزی پرت نکند و به خودمان فکر کنیم نه اینکه همزمان با این شب ما هم لحاف بر سر بکشیم و بخوابیم. انسان اگر خود را پیدا نکند هر چه پیدا کند به هیچ کجا نخواهد رسید. مرحوم قاضی طباطبایی به یکی از شاگردانش که از نجف به ایران می‌خواست بیاید دستور می‌دهد که یک ساعت در شبانه‌روز مراقبه داشته باشد و یک ساعت حس حضور داشته باشد. اما بعد خبر رسید که وی ۲۴ ساعت شبانه‌روزش مراقبه بوده است، یعنی آنقدر دل را تمرین داده که در هیچ کجا از آن غافل نیست. ماه مبارک رمضان و لیلة القدر بهترین فرصت برای این مراقبه است. نماز هم برای همین آفریده شده که حلقه اتصالی بین انسان و خداوند باشد تا در این قالب هزاران هزار مطلب باعث شناخت انسان و خداست، اینها را تنها کسانی می‌توانند دریافت کنند که خلوت دل دارند.

«شهرخدا، رمضان و رازهای روزه داری» اثری است از حجه الاسلام و المسلمین علیرضاپناهیان که انتشارات فرهنگ گستر چاپ اول آن را در سال ۱۳۸۸ در قالب ۳۲۰ صفحه راهی بازار نشر گردانیده است.

در مقدمه مولف چنین آمده است:

این رسول خداست که ندا می دهد: آی مردم شهر خدا با (دستانی پر از) برکت و رحمت و مغفرت به شما رو کرده است…

شهرها همه در ظرف مکان جای ندارند. خداوند مهربان در عالم شهری دارد،که در ظرف زمان قرار یافته است.شهر خدا که درزمانی معلوم و با گنجایشی نا محدود،همه ساله محل اقامت مهمانان خدای بزرگ میشود،همان خانه ی ملکوتی خداست و ضیافت خانه ی ملک پادشاهی پروردگار رحمان است،که با عظمت بی نظیری،مانند قلعه ای با برج و باروهای بلند بر روی تپه ای از باغستان بهشت بنا شده است. شهری که در آن این بار ملائکه به دور ساکنان خانه ی خدا طواف میکنند،و برای پذیرایی از مهمانان خدا محرم میشوند…

نگهبانان شهر، شیطان و قبیله اش را که به آدم حسادت کرده بودند، به این مهمانی بزرگ راه نمیدهند،تا اهالی شهر در خلوتی بی مانند، با خدای خود تنها بمانند، و در نهایت آسودگی از شر شیاطین با آرامش تمام در آغوش پر مهر خداوند پناه بگیرند. محافظان شهر، روز و شب از تک تک ساکنان مراقبت می کنند و با انوار خود هر گونه کدورت و کراهتی را از آنان می زدایند.در بیرون شهر پیداست که ملائک دستان ابلیس را بسته اند و دشمنان انسان را از تازیانه های خود خسته اند. بی هیچ مزاحمتی از مهمانان خدا محافظت می کنند و تا بارگاه نورانی پروردگار در تمام مسیرها مهمانان را همراهی می نمایند…
بعضی ها طبق معمول با خدا فاصله ای ندارند. ولی بعضی ها چند کوچه آن طرف تر همسایه ی خدا هستند. به هر حال در درون همه ی خانه ها، همیشه و بیش از همه ی اوقات دنیا، حضور خدا احساس می شود. دست ها را به سوی خدا دراز می کنند، ولی خدا را نزدیکتر از همیشه در آغوش مناجات خود می یابند و مدهوش ملاقاتش می شوند…

در شهر خدا به مهمان ها وعده داده شده است که اگر تا شام لب به آب و نان نزنند و جسم خود را از طعام و شراب خالی نگه دارند، خداوند جان آنان را از جام خود سیراب میکند و از جانب خود سیرشان میگرداند.ایشان هم، حاضرند از گرسنگی و تشنگی بمیرند،اما جای خوان خدا را در جانشان خالی نگاه دارند، تا هنگامه ی تحقق وعده ی الهی را در اوج ضعف جسمانی روزه داری خود تجربه نمایند. گویا از نور او نیرو می گیرند و از سیر به سوی او سیراب می گردند.

باید روی ماه رمضان را بوسید و گل نازنین وجودش را بویید. باید شب وجود را با نور او روشن کرد و در مهتابی نورش راه های آسمان را پیدا کرد. باید با وضو وارد شهر خدا شد و با تمام وجود به خاکش سجود کرد. شهر خدا را باید مانند خانه ی خدا گرامی داشت و برای ورود به آن باید محرم شد. شهر پر مهری که مهد معرفت است و ماه خوب رویان عالم.

أَمیر المؤمنین - علیه السّلام – فرمود: در حلول ماه مبارک رمضان پیامبر اکرم - صلی الله علیه و آله - خطبه ای به این شرح ایراد فرمود: به نام خداوند بخشنده و مهربان. ای مردم: ماه خدا با برکت و رحمت و آمرزش به شما روی آورده است. ماهی که نزد خدا برترین ماه ها است و روزهایش بهترین روزها و شب هایش برترین شب ها و ساعاتش بهترین ساعت ها است. ماهی که در آن به میهمانی خدا دعوت شده اید و به این وسیله خداوند شما را گرامی داشته است. نفس هایتان در آن تسبیح خدا و خوابتان در آن عبادت است و اعمال شما در این ماه پذیرفته و دعای شما مستجاب است. پس با نیت های خالص و دل های پاک از خدا بخواهید که شما را در این ماه به روزه داری و خواندن قرآن کریم موفق گرداند. به درستی که شقی و دور از سعادت، کسی است که در این ماه بزرگ از آمرزش الهی محروم ماند. با گرسنگی و تشنگی خود در این ماه، گرسنگی و تشنگی روز قیامت را به یاد آورید و به فقیران و درماندگان رسیدگی کنید و بزرگان خود را احترام نموده و بر کودکان خود مهربانی نمایید، با خویشان خود به صله رحم بپردازید و زبانتان را (از گفتار بیهوده) نگاه دارید.

اباصلت هروى روایت کرده است که در جمعه آخر ماه شعبان به خدمت ثامن الحجج(ع) رفتم، حضرت(ع) فرمود: اى اباصلت! اکثر ماه شعبان رفت و این جمعه آخر آن است پس تدارک و تلافى کن در آن چه از این ماه مانده است، تقصیرهایى را که در ایام گذشته این ماه کرده‌اى و بر تو باد که رو آورى بر آنچه برای تو نافع است و دعا و استغفار بسیار کن و تلاوت قرآن مجید بسیار کن و به سوى خدا از گناهان خود توبه کن تا آنکه چون ماه مبارک درآید، خود را براى خدا خالص گردانیده باشى و در گردن خود امانت مگذار و حق کسى را مگر آنکه ادا کنى و در دل خود کینه کسى را مگذار، مگر آنکه بیرون کنى و مگذار گناهى را که انجام می‌دادی، مگر آنکه ترک کنى و از خدا بترس و بر خدا در پنهان و آشکار امور خود توکّل کن و هر که بر خدا توکّل کند خدا او را بس است و در بقیه این ماه این دعا را بسیار بخوان: