خداوند شب را آفرید تا بخشی از این شب خلوت‌گاه دل باشد، پرده‌ای بر اشیاء عالم کشید که در این شب و تاریکی به فکر فرو برویم. بنابراین خداوند محیط شب را نه برای خواب بلکه برای بیداری آفرید تا در این تاریکی و پرده شب حواسمان را چیزی پرت نکند و به خودمان فکر کنیم نه اینکه همزمان با این شب ما هم لحاف بر سر بکشیم و بخوابیم. انسان اگر خود را پیدا نکند هر چه پیدا کند به هیچ کجا نخواهد رسید. مرحوم قاضی طباطبایی به یکی از شاگردانش که از نجف به ایران می‌خواست بیاید دستور می‌دهد که یک ساعت در شبانه‌روز مراقبه داشته باشد و یک ساعت حس حضور داشته باشد. اما بعد خبر رسید که وی ۲۴ ساعت شبانه‌روزش مراقبه بوده است، یعنی آنقدر دل را تمرین داده که در هیچ کجا از آن غافل نیست. ماه مبارک رمضان و لیلة القدر بهترین فرصت برای این مراقبه است. نماز هم برای همین آفریده شده که حلقه اتصالی بین انسان و خداوند باشد تا در این قالب هزاران هزار مطلب باعث شناخت انسان و خداست، اینها را تنها کسانی می‌توانند دریافت کنند که خلوت دل دارند.